Ons grasveld

Weet je wat nou zo fijn is aan mijn school? Ze hebben er een grasveld. Niet het meest mooie grasveld, eerder een soort van steppegebied met droge plukjes gras en veel zand, maar dat mag de pret niet drukken; zodra de bel gaat zie je ongeveer driekwart van de scholieren naar buiten verdwijnen, om daar plaats te nemen in 'het Amfitheater' (een betonnen constructie die inderdaad een paar gelijkenissen vertoont met het theater uit de oudheid), op een muurtje of natuurlijk gewoon op dat grasveld, waarbij keuze gemaakt kan worden tussen een plekje in de volle zon of in de schaduw van een boom. Ook ik begeef me elke pauze naar buiten, in de hoop dat ik dan alvast een klein beetje bruin word voor in de zomer (niet dat dat lukt, ik kán gewoon niet bruin worden, geloof ik), maar vooral om gewoon te relaxen. Ik plof dan neer in het gras (na deze eerst te hebben gecontroleerd op scherpe takjes, want dat zit niet lekker), en pak dan mijn rugzak erbij bij wijze van kussen (als mijn tas niet genoeg boeken bevat, pak ik trouwens ook wel eens de tassen van andere mensen erbij). Vervolgens zitten of liggen we een tijdje ons best te doen om niet tegen de zon in te kijken terwijl we rustig wat eten en drinken, ben bespreken we welke vakken we nog hebben. Dan gaat de bel, die buiten het gebouw een behoorlijk bijzonder geluid maakt -HUHRRRGGG, of iets in die richting- en loopt het grasveld leeg. Daarna zitten we weer twee uur lang naar binnen, en dan begint het hele pauze-ritueel weer opnieuw, waarbij het opvalt dat iedereen elke dag weer iets zomerser gekleed gaat dan de dag ervoor. Mijn computer vertelt me helaas dat er morgen misschien wel regen gaat vallen. Ach, dat kan dat grasveld wel gebruiken.