Wat is normaal weer toch perfect

Jawel; ook op de meest saaie zaterdag waarop je een wiskundeherkansing moet gaan voorbereiden, zijn er nog genoeg lichtpuntjes over. Neem nu het weer, mijn favoriete blogonderwerp de laatste dagen. Het waait niet, de zon schijnt niet, het is niet speciaal warm, het is gewoon, tja, normaal. Niet normaal in de zin  van 'wat er vaak voorkomt', want dat is regen. Nee, normaal in de zin van 'zonder iets bijzonders'. En dat dan op de positieve manier, want normaal weer is, zeldzaam als het is, prima weer om naar buiten te gaan. Daar zie ik de buurkat alweer op haar rug heen en weer rollen, en daar zie ik mijn konijnen alweer zitten; de één met een strospriet op haar hoofd, en de ander terwijl ze een hol aan het graven is. Met mijn Jip&Janneke-pen van de Hema, die ik nog in mijn hand had van het wiskunde maken, maak ik kleine rondjes boven haar neus, want daar gaat ze zo schattig van overeind staan. Met een scheef huppeltje door toedoen van hooggehakte laarzen en een ietwat onregelmatige grond ga ik een paar blaadjes voor ze halen, die ze ruw uit mijn hand trekken. Snel verdwijnen de blaadjes naar binnen, en even later zijn ze alweer hoopvol aan het rondsnuffelen, op zoek naar meer eten. Die schattige gezichtjes kan ik weer eens niet weerstaan, dus voer ik maar weer mijn scheve huppeltje naar het verwilderde stukje grond naast onze tuin uit; daar groeit volop een soort onkruid, zevenblad geheten, waar de konijnen gelukkig dol op zijn. De buurkat is inmiddels weggevlucht door een bij die zenuwachtig om haar hoofd heen bleef zoemen, en ook voor mij is het tijd om weer naar binnen te gaan zodat ik een blogstukje kan maken en vervolgens weer aan mijn wiskunde kan gaan werken. Ik aai de konijnen nog even, en kijk dan tevreden de tuin rond. Wat is normaal weer toch perfect.