Weilanden dus. Heel, héél veel weilanden. Vervolgens kwamen we in Voorschoten terecht, waar de straat was opengebroken en we dus over allemaal bobbelige metalen platen moesten fietsen. Vervolgens bleken er allemaal graafmachines aan het eind van de straat waar wij op fietsten te staan en moesten we omkeren, dat hele eind terugfietsen, de zandvlakte van de straat oversteken en aan de overkant wéér over allemaal metalen platen heen.
Toen we door deze urban jungle heen waren gekomen, stond ons de grootste verassing van de hele fietstocht te wachten op de Papeweg...
Twee damherten!
De polite kwam ook nog even kijken
En toen kwamen ze opeens onze kant op..
Waarna ze er weer vandoor gingen.
Nadat we van de schok bekomen waren, volgde nog een zeer groot deel doorgaande weg, en vervolgens kwamen we in de duinen. Wie de duinen in wil moet helaas wel over een gigantische, stijle heuvel heen, dus kwamen wij helemaal doodop bovenop aan. Gelukkig konden we toen wel eindelijk uitrusten, we hadden ons eindpunt namelijk bereikt. En daarom besloten we om neer te ploffen naast het ruiterpad (waar de ruiters geloof ik niet zo blij mee waren) en te genieten van een picknick.
O-ve-ral zand. Volgens mij zit het nog steeds in mijn schoenen. (Van links naar rechts: J, M, ik)
Suikerbolletjes, mmm.
Niet mijn meest charmante foto, nee, maar het kwam erop neer dat we van die zandrichel af gingen springen en toen viel het speldje uit mijn haar, en hier ben ik het dus aan het zoeken terwijl ik mijn haar dan maar handmatig uit mijn gezicht weghou. Gelukkig heb ik dat speldje toch nog gevonden.
Al met al was het een vermoeiende, zanderige, waaierige, maar toch vooral lachwekkende en best wel leuke middag. En die herten waren natuurlijk helemaal leuk! We voelden ons echt even natuurfotografen, haha.
whahha ik vind die herten echt zooo suuupercool!
BeantwoordenVerwijderenxxxxxxxx