Eng weer

Vandaag ben ik weer gaan fitnessen met gym. We moesten gewichtheffen. Ik stond dus met een stang van 15 kilo (en dat dan nog zonder enorme gewichten eraan) op mijn rug een kratje op- en af te stappen. Nu voel ik me opeens een soort van sportief, al viel dat tijdens de les ook nog wel mee, vooral toen ik gewichtjes boven mijn hoofd moest houden die nog nieteens zo enorm waren, maar toch mijn armen in een paar seconden compleet spierloos leken te maken. Verder heb ik op een roeimachine en een soort van rare kruising tussen een loopband en een stepapparaat gezeten; bij de eerste vond ik het vooral leuk om het stoeltje helemaal naar achter te schuiven en mezelf vervolgens naar voren te laten glijden, bij de tweede vonden mijn fitness-buurvrouw en ik ons vooral op een stel joggers lijken, al gingen we eigenlijk vrij langzaam, althans, het apparaat ging langzaam, wij moesten het snel rondtrappen.
Verder is het vandaag mistig. Het was niet echt donker toen ik wegging, maar door de enorme nevels die overal hingen kon ik toch vrij weinig zien, en dan zeker in de verte. Daar leek het wel helemaal wit te zijn, en helemaal eng werd het toen er uit die grote witte waas opeens twee koplampen tevoorschijn kwamen, net als in zo'n depressieve griezelachtige film. Zouden andere mensen het ook zo eng vinden om mijn fietslamp uit het niets te zien opdoemen? Ik hoop van niet, want ik wil liever niemand bangmaken; daarnaast zou het nogal beschamend zijn om bang te zijn voor een vijftienjarige op een deels roze fiets met bloemetjesfietstassen van de Hema, al konden ze dat door al die mist natuurlijk niet weten, net als dat ik door al die mist nieteens de klok op het torentje van onze school kon zien; dat laatste was gewoon een soort vaag grijs silhouet geworden! En dan schijnt het in het weekend ook nog eens te gaan vriezen en sneeuwen. Dan zie je dus mijn koplamp over de grond eng naar je toekomen, aangezien ik waarschijnlijk uitglij en dan nog een eindje doorschuif over de gladde straat. Ik word al bang bij de gedachte.